"ايل شاهسون بغدادی" يكی از ايل‌های بزرگ ايران است. اين ايل از دو شعبه‌ی "لك" و "آرخلو" و بيست و نه طايفه و دويست و بيست تيره و چند صد زيرتيره تشكيل می‌شود.
هسته‌ی نخستین ايل شاهسون بغدادی را نادر شاه افشار در سال 46ـ 1145هجری قمری، هنگام نبرد با عثمانيان از نواحی مجاور كركوك به خراسان كوچاند. علت معروف شدن ايل مزبور به "شاهسون‌بغدادی" هم از اين رو بوده است. طایفه‌ها و تيره‌های گوناگونی از اين ايل در منطقه‌های مختلف ايران، عراق، تركيه و سوريه پراكنده شده‌اند. بدنه‌ی اصلی ايل بغدادی پس از انتقال به خراسان با وقوع قتل نادرشاه به نواحی فارس مهاجرت كرد و در اوايل حكومت قاجار در مناطق ساوه، قزوين، همدان و نواحی مجاور استقرار يافت و رشته كوه خرقان طی حكمی رسمی به عنوان محل يورت طایفه‌های آن تعيين شد. ساوه، تفرش، قم، همدان، ملاير، زنجان، قزوين، كرج، شهريار، ورامين، تهران و مناطقی از كردستان و كرمانشاهان از دوران ناصرالدين‌شاه تا كنون مناطق اسكان و استقرار اين ايل بوده است.
برداشت از کتاب تاريخ فرهنگی ايل شاهسون بغدادی نوشته‌ی دکترعطاء‌الله حسنی
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر